قاعد أنا والشمس كلها غل
بيستخبى تحت توبى الضل
اجتر همى بشكل حيوانى
يا رب ما ترجعنى اعشق خل
نشف عروق الود فى صوتى
وأكتب بايدى تذكرة موتى
الا الهوا العربى يا رب .... يعل
الا عروبتى .......هى اكفانى
يا رب كرهنى فى شهامة الرجال
والصبر ع الأحمال
قربت من كتر الملل ..........انسى أمل
ياللى خلقت الأمه من غير قلب من غير حضن
وخلقتها ما تحترمش الحزن
مأساتى انى حزين
أحزان من اللي ماهيش رفاهيه
ودموعى مش ميه
وضلوع عنيدة بتتكى بالجرح ع السكين
أنا الحزين ابن الحلال
أنا الغبى فى الخالدين
أنا اللى باحزن ليا
لما باكون حزين
ما بأجرشى عينيا
وأقول : أحزن لمين؟
كتفى الحنون اتخلق ... تسند عليه راسك
ساعة الشدايد وغير ده تهيننى حراسك
على الحدود اتصلب .... تضربنى بمداسك
عمرك ما فكرت فى احساسى ولا ثانيه
ضاع منى احساسى خوفا لجرح احساسك
(كتبها الابنودى عام 1990 بعد احتلال العراق للكويت)
